3 levenslessen van 11 dagen alleen in de wildernis van Yosemite

In augustus heb ik elf dagen in mijn eentje door de wildernis van Yosemite National Park getrokken. Het was alles wat je zou verwachten: ongelooflijke natuur, geweldige uitzichten en een paar blaren onderweg. Maar ik kwam ook veranderd terug. De tijd buiten had me een aantal grotere lessen over mijn leven buiten het park doen beseffen, of liever gezegd herinneren, die ik vergeten was.

De kracht van eenzaamheid en eenzaamheid "Eenzaamheid is de armoede van het zelf; eenzaamheid is de rijkdom van het zelf" - May Sarton Ik heb elf dagen in mijn eentje gewandeld. Op een gewone dag kwam ik twee, misschien drie keer iemand tegen. En op sommige dagen had ik nog minder menselijk contact: Drie van de elf dagen bracht ik off-trail door, dwars door het land met behulp van kaarten en een kompas, en tijdens die dagen heb ik geen mens gezien (maar wel een flink aantal marmotten en herten). Hoe voelde dat? Altijd als ik de eerste paar nachten in het bos doorbreng, ben ik bang en voel ik me eenzaam. Ik ben bang voor dieren, bang om te verdwalen, echt bang voor andere mensen die me kwaad zouden kunnen doen en een beetje bang voor mezelf. Maar dan, na twee of drie dagen, ontspan ik. Ik omarm de eenzaamheid en die verandert in eenzaamheid. Hoewel de constante stilte in het begin ongemakkelijk voelt, wordt het een van mijn favoriete dingen. En naarmate ik me meer ontspannen voel, stel ik me meer open voor mezelf. Helemaal alleen zijn stelt me in staat om echt te beseffen wat ik voel, om veel langer over gedachten na te denken dan onze drukke wereld anders zou toestaan. Wanneer anders kun je elf dagen, of zelfs maar één hele dag, alleen met jezelf doorbrengen? Door daar te zijn realiseerde ik me wat een kostbaar goed eenzaamheid en tijd voor jezelf is en hoe ver we tegenwoordig moeten gaan om het te vinden. 

Maak je geen zorgen, goede plannen vallen wel eens in duigen "Iedereen heeft een plan totdat ze op hun bek worden geslagen" - Mike Tyson Ik ben een planner en een behoorlijk georganiseerd persoon. Maar tijdens de elf dagen liepen de dingen niet helemaal zoals gepland. Mijn linker wandelschoen viel uit elkaar op de zevende dag. Wat een prachtige top had moeten worden om te beklimmen, bleek een enorm, steil veld van losse rotsen te zijn, die elk moment naar beneden konden komen. Mijn waterzuiverende UV-pen had geen batterijen meer op dag vier en het bleek dat ik de verkeerde vervangende batterijen had meegenomen. Mijn slaapmatje bleef elke nacht leeglopen. En op dag 8 realiseerde ik me dat ik niet genoeg eten meer had voor de resterende vier dagen. Oeps. 

Wat was hier het meest verrassend aan? Dat het me helemaal niet stoorde. Als ik in de natuur ben, verwacht ik dat dingen slecht gaan en daarom kan ik er geduldig mee omgaan als het uiteindelijk gebeurt. Dit staat natuurlijk in schril contrast met mijn dagelijks leven, waar ik verwacht dat de meeste van mijn plannen lukken. Door mijn tijd in het bos realiseerde ik me echter dat plannen buiten Yosemite niet vaker op magische wijze lukken, maar dat mijn verwachtingen anders zijn ingesteld. Als gevolg daarvan raak ik veel te gemakkelijk gefrustreerd als ik probeer vast te houden aan mijn dierbare plannen. Het beste is dus om de Yosemite-mentaliteit te omarmen en het feit dat plannen vaak zullen veranderen als ze eenmaal in de realiteit zijn; het is allemaal een kwestie van hoe ik op die veranderingen reageer. 

De schoonheid van fundamenten "De kunst van de kunst, de glorie van expressie en de zonneschijn van het licht van letters, is eenvoud"- Walt Whitman Heb je ooit een klein kind urenlang blij zien spelen met hetzelfde eenvoudige speelgoed? Waar hebben wij volwassenen dat plezier in eenvoudige dingen verloren? Tijdens het wandelen besteed ik ongeveer 95% van mijn tijd aan de volgende activiteiten: lopen, eten, rusten, slapen. De basis van mijn leven. En ik herinnerde me weer hoe heel eenvoudige en basale dingen ongelooflijk bevredigend kunnen zijn: genoeg te eten hebben (tenminste voor een deel van de tocht...), een warme maaltijd hebben, in comfortabele schoenen lopen, de zon op mijn huid voelen en een goede nachtrust hebben. Deze geneugten zijn niet afwezig in mijn dagelijks leven, maar toch vergeet ik ze vaak, omdat ons leven gevuld is met zoveel verschillende ontmoetingen, indrukken, emoties en lagen van complexiteit. Toch heeft Yosemite me doen beseffen dat er zelfs buiten het park een aantal heel eenvoudige, maar ongelooflijk bevredigende dingen vlak voor onze neus liggen.

- Fabian Pfortmüller is redacteur bij Field Guide en serie-ondernemer, strateeg en merkbouwer in New York City, meest recentelijk medeoprichter van het lifestylemerk Holstee. www.pforti.com